Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

                                       1 προς 2



                        



   Ποιά είναι αυτή ρε; 
  Αυτή η αναμαλλιασμένη, η φωνακλού, η απολίτιστη...,αυτή που με κάνει να ντρέπομαι και να θέλω να κρυφτώ. 
 Ποια είναι; Τι γυρεύει στα μέρη μου; Εγώ με ήξερα πάντα ευγενική,υπομονετική,
συγκαταβατική - με θυμάμαι μια ζωή να παίζω το διαιτητή, το δικηγόρο.
     Αυτή, τι κάνει εδώ τώρα; Τη γνωρίζω και δεν την αναγνωρίζω. Και είναι εκείνη που κάθε φορά που θέλω να κλάψω, κλαίει για μένα. Που όποτε κόβομαι, ματώνει στη θέση μου. 
 Που κουβαλάει τις άσχημες, άκομψες, εκδικητικές σκέψεις στην καμπούρα της για πάρτη μου. Τη βλέπω, έχει κιόλας λυγίσει. Και κάθε τόσο, θέλει κι εκείνη να βγει στον ήλιο. Αν δεν την αφήσω, απλά θα μου βάλει τρικλοποδιά και θα το κάνει.
 Εγώ; ...ίσως, μα εκείνη δεν ξέχασε ποτέ τα δικαιώματά της. Δεν ξέρει από τρόπους κι ενοχές. Δεν ζητάει άδεια για να δικαιωθεί. Ούτε παρακαλάει ν' αγαπηθεί. Όμως με μαθαίνει πως δεν γίνεται ποτέ ν' απορριφθεί. Γιατί θα πηγαίνει πάντα εκεί που πάω, θα σκέφτεται αυτά που δεν τολμώ, θα σβήνει το φως που ανάβω, θα ρίχνει χιόνι στη φλόγα μου.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

                             
                           
                                            Απ’ το παράθυρο κοιτάς
                                            το φως που ξημερώνει
                                            κι όπως σε στεφανώνει
                                            το βλέμμα σου γυρνάς
                                            σε ’κείνες τις μισόκλειστες
                                            βαλίτσες του φευγιού σου
                                            μαχαίρια του μυαλού σου
                                            μα δεν τα παρατάς

                                            μιλούσες μα δε γνώριζες
                                            πως το θεριό που μένει
                                            ποτέ του δε χορταίνει
                                            τόσο που το μεθάς
                                            και τώρα που κατάλαβες
                                            ποια είναι η αναλογία
                                            βάζεις την απουσία
                                            και του κρυφογελάς

                                           να είχα κόκκινο κρασί
                                           τα χείλη σου να βρέξω
                                           πριν να μου πουν πως θα χαθείς
                                           τις λέξεις να μπερδέψω

                                           κι αν ειν’τα λόγια σου μισά
                                           μισά είναι και τα όχι
                                           που σ’έπιασαν και σε ’δεσαν
                                           στου νου σου την απόχη

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

                                                     


                                    


                                  Σκάρτες παρτίδες,
                                                            για τους άπειρους χαρτοκλεφτες



                            Δε σου 'χουν πει πως τα κρυφά χαρτιά γελάνε
                            μ'αυτούς που παίζοντας ξεχάσαν τους καθρέφτες
                            που 'χουν χρυσά κουμπιά στα ρούχα να φοράνε
                            μα έχουν για χαρτιά μονές χαρτοπετσέτες


                          εγώ παίζω μ'ανοιχτά όλα τα φύλλα
                          κι ας σκορπίζουν οι παρτίδες σαν αγέρες
                          τι ειν'αυτό μπροστά στης μπλόφας την ξεφτύλα
                          ξέρω θα 'ρθουν κι απο δω οι άσπρες μέρες


                          δε σου 'χουν πει πως πάντα έρχεται η μέρα
                          που ο μαύρος άσσος το σπαθί του ζωντανεύει
                          σε κυνηγά και παίρνει πίσω τα κλεμμένα
                          και τότε πέφτουν τα τριάρια στο τραπέζι

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

                                                                 

                                      Mr Monologue


                         


Όπως και να 'χει, είχε συνηθίσει στο Mονόλογο...
Ο φανταστικός φίλος της παιδικής της ηλικίας, δε χάθηκε ποτέ... "-Πολλοί οι εφιάλτες εκεί έξω", σκέφτεται. "Τι βλασφήμια! Να ξεκινάς μέσα στο όνειρο, στην προστασία, στην ασφάλεια την παιδική, και μεγαλώνοντας να βγαίνεις στον κόσμο, κι εκεί να μαθαίνεις πως όλα είναι δρόμος..και πόλεμος...κι αν θες το όπλο, θα το πάρεις κάποτε..! Αλλά ποιος δρόμος, όταν είναι καινούργιος, δεν είναι δύσκολος?!
  Και δε γίνεται αλλιώς. Αν δεν πετάξεις μιά φορά με όλο τον κίνδυνο, πως θα μάθεις να πετάς? Πρέπει να το κάνεις. Όχι μόνο για τη "γλύκα" του καινούργιου, αλλά γιατί διαφορετικά θα μείνεις πάντα εγκλωβισμένος στη σφιχτή αγκαλιά της συντήρησης..ενίοτε και της "πτώσης". Αλλά ποιος έπεσε κι όταν σηκώθηκε έμεινε αλώβητος..? 
  Δεν υπάρχει άλλο σύμπαν απ' αυτό που αιμορραγεί. Όλοι οι μικροί θάνατοι, προαγγέλουν "γέννα". Κι ας μένουν τα σημάδια, τα λάθη, σαν πληγές αγαπημένες.
  Και τότε ναι.., διαπιστώνεις πως η πιο μεγάλη ζημιά δε γίνεται όταν είσαι μωρό, όσα βάζα και να σπάσεις, όσες πληγές κι αν έχεις στα γόνατά σου..Την πιο μεγάλη ζημιά την κάνεις τώρα. Τώρα που "μεγάλωσες" και ψάχνεις για να κρύψεις..."
     
...και ο Μονόλογος, σηκώθηκε αργά απ'την καρέκλα, φόρεσε το καπέλο του, κι έφυγε σκεπτικός...








    

Αν είναι να 'ρθει.., θε΄ να 'ρθεί, αλλιώς.. θα προσπεράσει...


                                       
                                      Δροσοσταλάζει ο έρωτας
                                      κρύωσε η νύχτα
                                      πάλι κοντά σου ήρθα
                                      μα εσύ αργοπορείς

                                       Κλείνω τα μάτια κι ακουμπά
                                       μαχαίρι διψασμένο
                                       χρόνια σε περιμένω
                                       κι εσύ δε λες να 'ρθείς

                                       Τρύπιες οι πανοπλίες μου
                                       δόρατα σκουριασμένα
                                       όσο κι αν είσαι ψέμα
                                       για σε΄ θα πολεμώ

                                        Φωτοβολίδα γίνεσαι
                                        κι αυτοί σε ξέρουν λάμψη
                                        αλλού σε έχουν τάξει
                                        μα θα σε καρτερώ

                                        Αν είναι να 'ρθεις μην αργείς
                                        σου 'χω φυλάξει τάμα
                                        βουτιά θέλει ο έρωτας
                                        και οι θνητοί το θαύμα
                                                             

        
                                         

                                      Θα 'θελα να 'χα δυό φτερα
                                      στους ουρανούς να πάω
                                      πλάι μ'άγριους αετούς
                                      ελεύθερη να πετάω

                                      Πάνω σ'απάτητες κορφές
                                      εκεί φωλιά να φτιάξω
                                      κι απ' τις συμπληγάδες ανάμεσα
                                      γελώντας να περάσω
                                             
                                       Κι αν είναι η θύμηση καλή
                                       πιο χαμηλά να πάω
                                       και στης αγάπης το δεντρί 
                                       να χαμηλοπετάω

                                       Μα μεγαλώνουν τα κλουβιά
                                       κι εσύ μπροστά σου κοίτα
                                       είναι για 'σένα φυλακή
                                       κι εσύ γι' αυτά παγίδα

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012




                                         Fairy tale in reality !


     


  Οι Νεράιδες, εξωτερικά, είναι γυναίκες ψηλές, με μακριά ξανθά ή ακόμα και πράσινα μαλλιά. Λένε πως συχνάζουν σε διάφορα μέρη, μα περισσότερο τις βρίσκει κανείς να κάθονται κάτω από τις συκιές ή τις καρυδιές. Το καλοκαίρι τους αρέσει πολύ να πηγαίνουν στ’ αλώνι, όπου αλωνίζουν  αγρότες και να τους πειράζουν. Οι Νεράιδες έχουν και άνδρες αλλά δεν τους αγαπάνε και τόσο πολύ. Όταν θα γεννήσουν το παιδί τους, τους ξεχνάνε. Ορισμένες μέρες έχουν και κακίες μέσα τους. Ενώ θέλουν να κάνουν καλό, υπάρχουν στιγμές που θέλουν να κάνουν κακό.
  Λένε ότι όποιος ξεδιψάσει από τις πηγές που κατοικούν οι νύμφες δεν τον αγγίζει ποτέ ξανά η λύπη. Λένε ακόμα ότι όποιος μάθει το μυστικό από τις καλές κυράδες, γίνεται πάλι παιδί και ότι όποιος κλέψει τα ξόρκια από τις νεράιδες γίνεται αιώνια σοφός!»
  Κατά την μυθολογία οι νεράιδες είναι υπερφυσικά μικροσκοπικά πλάσματα με ανθρώπινη μορφή που κατέχουν την τέχνη της μαγείας και της γοητείας και έχουν στην πλάτη τους φτερά εύθραυστα σαν της πεταλούδας΄ επίσης απεχθάνονται οποιαδήποτε επέμβαση στην ζωή τους και όποτε αυτό συμβαίνει αυτοί που το κάνουν τιμωρούνται.
  Οι νεράιδες εμφανίζονται και κρύβονται μέσα σε μια λαμπερή αχλύ που κατασκευάζουν με τις μαγικές τους δυνάμεις.Πολλές φορές βοηθούν τους ανθρώπους, εμφανίζονται ξαφνικά εμπρός τους και δίνουν λύσεις με τα μαγικά τους σε διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
  Δεν είναι ορατές σε όλους τους ανθρώπους, λίγοι έχουν το χάρισμα να τις βλέπουν.
Σύμφωνα με τις παραδόσεις μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι “αλαφροΐσκιωτοι” μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν.(πάντα προνομιούχοι οι αλαφροΐσκιωτοι :) Στα αγγλικά η νεράιδα λέγετε “fairy” και προέρχεται από το μεσαιωνικό γαλλικό “faerie” και το λατινικό “fata” που σημαίνει μοίρα και στα αγγλικά είναι “fate”.

Τις νεράιδες τις συναντάμε σε διάφορα μέρη και με διάφορα ονόματα: 
Αερικά, Νύμφες, σειρήνες, Ξιοθιές, Νηρηίδες, Σαμαντίβα, Φέι, Φάτα, Αναράδινα, στην Ελληνική ύπαιθρο και στα χωριά μας ακούμε διάφορα ονόματα όπως: Αγερικά, Αιθέριες, Καλομοίρες, Ξωνέρια, Καλούδες, Ανεμικές, Καλές Κυράδες, ακόμα και Ξωτικά.΄
Οι όμορφες Νεράιδες με μακριά μαλλιά και λευκά φορέματα είναι καλόγνωμες, αν και μπορούν να γίνουν επικίνδυνες. Οι άσχημες και μαυροντυμένες είναι πάντα κακές. Για τους Σαρακατσάνους οι λευκοντυμένες Νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές και τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες κατοικούν σε σκοτεινά μέρη και στις χαράδρες. Λέγεται μάλιστα ότι μόνο οι Σαββατογεννημένοι και οι ''αλαφροΐσκιωτοι'' μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν και να τραγουδούν. Αν κάποιος ωστόσο τολμήσει να τις αντικρίσει ή να πιει απ' την πηγή τους χάνει τη μιλιά του ή γίνεται νεραιδοπαρμένος, παθαίνει δηλαδή επιληψίες και χάνει τα λογικά του.

  Ο μόνος τρόπος, λέει η παράδοση να κάνει κανείς δική του μια Νεράιδα είναι να της κλέψει το μαντήλι και τότε εκείνη θα του δοθεί ολοκληρωτικά, θα γίνει καλή μάνα και σύζυγος, αλλά με το πέρασμα των χρόνων θα θέλει πίσω το μαντήλι της, που θα την καταστήσει και πάλι ελεύθερη.
  Σε όλες τις ιστορίες για Νεράιδες, γίνεται αναφορά για τραγούδια και συζητήσεις ανάμεσα στα πλάσματα αυτά και σε μαγεμένους οδοιπόρους που έτυχε να ακούσουν το κάλεσμα τους, περιπλανώμενοι μέσα στο δάσος. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν η φωνή των Νεραϊδών, μοιάζει με την ανθρώπινη ή πλησιάζει περισσότερο την γλώσσα των ζώων. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, τα πανέμορφα αυτά πλάσματα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα λεγόμενα «γεραγιδίστικα».
  Με το πρώτο άκουσμα αυτή η περίεργη ομιλία μοιάζει σαν μια συγκεχυμένη σύνθεση φωνηέντων (κυρίως του άλφα), και συμφώνων (κυρίως του χι ,του σίγμα και του μι), τα οποία σχεδόν σφυρίζουν, αλλά όσο την ακούει κανείς διαπιστώνει ότι μέσα στο κεφάλι του (σχεδόν σαν μια διανοητική επικοινωνία) την καταλαβαίνει.
Aγαπούν το χορό και τον καλλωπισμό περισσότερο από τις συζητήσεις, τους αρέσει να καλούν περαστικούς, αλλά αν κάποιος ξεγελαστεί και τους απαντήσει του παίρνουν τη φωνή, ενώ χρησιμοποιούν τις θεραπευτικές τους ικανότητες μόνο σε όσους προσέρχονται σιωπηλοί και με φόβο. Είναι φανερό ότι αγαπούν να τραγουδούν και σύμφωνα με την ελληνική λαογραφία, αυτό πραγματοποιείτο, υπό τη συνοδεία μιας περίεργης μουσικής που θυμίζει «βιολιά και κλαρίνα».
  Πολλοί παλιότεροι χωρικοί λένε ότι κατάφεραν να δουν νεράιδες και να ακούσουν τη φωνή και τα τραγούδια τους, «έμοιαζαν με πανέμορφες γυναίκες , αλλά ήταν πλάσματα ενός άλλου κόσμου», παραδέχονται. 
Στα βουνά των Τρικάλων βρίσκεται ένα χωριό, το οποίο παλιότερα ονομαζόταν Γρεβενό και σήμερα μετονομάστηκε σε Νεράιδα, εξαιτίας των αμέτρητων ιστοριών των κατοίκων για Νεράιδες που ζούσαν στο δάσος και έρχονταν σε επαφή με βοσκούς.
  Λένε ότι οι φωνές τους και κυρίως τα γέλια τους ακούγονταν παντού, αλλά σπάνια δεχόντουσαν να ανταλλάξουν κουβέντες με ανθρώπους, που, όταν συχνά αντίκριζαν, τους άφηναν κι από ένα κουσούρι. Οι λέξεις που έβγαιναν απ' το στόμα τους σχημάτιζαν μια στιγμιαία ηχώ, σαν να ακούγονταν από κάπου βαθιά στη γη, ενώ δεν χρειαζόταν να κουνάν πάντα το στόμα τους για να επικοινωνήσουν αφού μπορούσαν να το κάνουν και τηλεπαθητικά.
  Σε άλλες ιστορίες οι νεράιδες εξαφανίζονταν και πείραζαν τους ανθρώπους ψιθυρίζοντας τους στο αυτί σε μια περίεργη γλώσσα που έμοιαζε με σφυριχτούς ήχους, ενώ όταν έπαιρναν ξανά μορφή μιλούσαν τη γλώσσα των ανθρώπων. Άλλοι τις παρουσιάζουν αμίλητες, μοναχικές προστάτιδες της φύσης και λάτρεις των τεχνών, που επικοινωνούσαν μόνο με το μυαλό ,αλλά αυτή η εκδοχή είναι και η πιο σπάνια.
  Πέρα από όλες τις άλλες ιδιότητες τους οι νύμφες είχαν το χάρισμα της μαντείας και ενέπνεαν ενθουσιασμό σε ποιητές και μουσικούς αφού αποτελούσαν έμπνευση γι αυτούς. Τα χαρίσματα αυτά τα κληρονόμησαν στη συνέχεια και οι Νεράιδες οι οποίες μέσα απ' τις ιστορίες και τα παραμύθια εμφανίζονταν ως σύμβολα των τεχνών. 
  Οι νεράιδες σαν κακοποιά πνεύματα αφαιρούν τη μιλιά (φωνή). Επίσης αλλάζουν τα παιδιά, δηλ. αρπάζουν τα γερά και τα αντικαθιστούν με καχεκτικά, ασθενικά και παραμορφωμένα που ονομάζονται «γεραγιδόσποροι» ή τα «μιλιγανοπαίδια». Αφαιρούν την όραση, άλλοτε το λογικό αυτού που τις παρατηρεί και καμία φορά σκοτώνουν. 
Φοβούνται τους ιερείς και διώχνονται με τα εικονίσματα, τον αγιασμό, τα φυλαχτά, τα πατερμά (προσευχές). 
 Υπάρχει η συνήθεια (πρόληψη) και τώρα ακόμη να μπαίνουν τη νύχτα σε σπίτι με λεχώνα και ο ίδιος ο σύζυγος πρέπει να αφήσει έξω από την πόρτα τα παπούτσια του γιατί πιστεύουν ότι με αυτά μπορεί να μπει στο σπίτι η Γαλλού και να πνίξει τη λεχώνα ή το βρέφος. Αν είναι γυναίκα πρέπει ν΄ αφήσει την μαντίλα της. 
 Oι νεράιδες των δοντιών
αυτές αναφέρονται ως μικρούλες πονηρούλες καλούλες νεράιδες που επισκέπτονται τη νύχτα τα παιδάκια τα οποία βάζουν κατω απο το μαξιλάρι το δόντι που βγήκε και το παίρνει η νεράιδα και του αφήνει ένα χρυσο νόμισμα ή δωράκια κάτω από το μαξιλάρι των παιδιών σε αντάλλαγμα με τα βρεφικά τους δοντάκια, που τα χρησιμοποιούν για να φτιάχνουν άστρα. 
 Οι νεράιδες των κήπων : Όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα οι νεράιδες των κήπων είναι απασχολημένες με τα λουλούδια και τα δέντρα που υπάρχουν στους κήπους μας. Πριν ακόμα ξυπνήσουμε, στολίζουν με την πρωϊνή δροσιά τους ιστούς που φτιάχνουν οι αράχνες, ξεσκονίζουν τα πέταλα και τα φύλλα και γυαλίζουν το κέλυφος των σαλιγκαριών. Τη μέρα φυτεύουν αθόρυβα νέους σπόρους και φροντίζουν τα νεαρά βλαστάρια. Το σούρουπο είναι πολύ απασχολημένες, καθώς τότε απλώνουν νεραιδόσκονη σε όλο τον κήπο, για να μεγαλώσουν και να γίνουν όμορφα τα λουλούδια. 
Οι νεράιδες των κήπων είναι ντροπαλές και κρύβονται. Αν όμως καθίσετε στον κήπο το σούρουπο, μπείτε να δείτε κάποια απ’ αυτές να τριγυρίζει ανάμεσα στα φυτά. 
  Οι νεράιδες δεν θέλουν να γίνονται αντικείμενο προσοχής και απεχθάνονται οποιαδήποτε επέμβαση στην ζωή τους κι αυτούς που το κάνουν τους τιμωρούν. 
  Η Νεραιδοχώρα, είναι ένα μαγικό βασίλειο που θυμίζει λίγο τον κόσμο μας. Εκεί ζουν νεαρές και ηλικιωμένες νεράιδες, κηπουροί και ράφτες, δασκάλες και φουρνάρηδες. Οι νεράιδες Λατρεύουν την τάξη και την καθαριότητα Εμφανίζονται και κρύβονται μέσα σε μια λαμπερή αχλύ που κατασκευάζουν με τις μαγικές τους δυνάμεις. Λέγεται ότι το αγαπημένο φαγητό των νεράιδων είναι το νεραιδένιο κέικ που φτιάχνεται με γάλα και μελί. Όλες οι νεράιδες αγαπούν τη μουσική και είναι καλές στην κατασκευή μουσικών οργάνων και στο τραγούδι .
  Οι σπιτικές νεράιδες ζουν στο σπίτι μας. Αν και είναι μικροσκοπικές, βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού. Είναι καλόκαρδες, αλλά καμιά φορά γίνονται σκανταλιάρες: έχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιος πηρέ τις κάλτσες σας που δεν μπορείτε να βρείτε?!
  Στις νεράιδες αρέσουν πολύ οι γιορτές και η διασκέδαση. Η αγαπημένη γιορτή τους είναι ο Χορός του Μαΐου που οργανώνουν κάθε χρόνο την Πρωτομαγιά ο Νεραιδοβασιλιάς και η Νεραιδοβασίλισσα. 
 Νεράιδες από όλη τη Νεραιδοχώρα συγκεντρώνονται σε ένα μαγικό ξέφωτο για να υποδεχτούν το καλοκαίρι. Παίζουν μουσική, χορεύουν και γελούν..!



( πηγή : λαογραφικά στοιχεία και σχετικά site )