Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

                                       1 προς 2



                        



   Ποιά είναι αυτή ρε; 
  Αυτή η αναμαλλιασμένη, η φωνακλού, η απολίτιστη...,αυτή που με κάνει να ντρέπομαι και να θέλω να κρυφτώ. 
 Ποια είναι; Τι γυρεύει στα μέρη μου; Εγώ με ήξερα πάντα ευγενική,υπομονετική,
συγκαταβατική - με θυμάμαι μια ζωή να παίζω το διαιτητή, το δικηγόρο.
     Αυτή, τι κάνει εδώ τώρα; Τη γνωρίζω και δεν την αναγνωρίζω. Και είναι εκείνη που κάθε φορά που θέλω να κλάψω, κλαίει για μένα. Που όποτε κόβομαι, ματώνει στη θέση μου. 
 Που κουβαλάει τις άσχημες, άκομψες, εκδικητικές σκέψεις στην καμπούρα της για πάρτη μου. Τη βλέπω, έχει κιόλας λυγίσει. Και κάθε τόσο, θέλει κι εκείνη να βγει στον ήλιο. Αν δεν την αφήσω, απλά θα μου βάλει τρικλοποδιά και θα το κάνει.
 Εγώ; ...ίσως, μα εκείνη δεν ξέχασε ποτέ τα δικαιώματά της. Δεν ξέρει από τρόπους κι ενοχές. Δεν ζητάει άδεια για να δικαιωθεί. Ούτε παρακαλάει ν' αγαπηθεί. Όμως με μαθαίνει πως δεν γίνεται ποτέ ν' απορριφθεί. Γιατί θα πηγαίνει πάντα εκεί που πάω, θα σκέφτεται αυτά που δεν τολμώ, θα σβήνει το φως που ανάβω, θα ρίχνει χιόνι στη φλόγα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου