Απ’ το παράθυρο κοιτάς

                                            το φως που ξημερώνει

                                            κι όπως σε στεφανώνει

                                            το βλέμμα σου γυρνάς

                                            σε ’κείνες τις μισόκλειστες

                                            βαλίτσες του φευγιού σου

                                            μαχαίρια του μυαλού σου

                                            μα δεν τα παρατάς

                                            μιλούσες μα δε γνώριζες

                                            πως το θεριό που μένει

                                            ποτέ του δε χορταίνει

                                            τόσο που το μεθάς
                                            και τώρα που κατάλαβες

                                            ποια είναι η αναλογία

                                            βάζεις την απουσία

                                            και του κρυφογελάς

                                           να είχα κόκκινο κρασί

                                           τα χείλη σου να βρέξω

                                           πριν να μου πουν πως θα χαθείς

                                           τις λέξεις να μπερδέψω

                                           κι αν ειν’τα λόγια σου μισά

                                           μισά είναι και τα όχι

                                           που σ’έπιασαν και σε ’δεσαν
                                           στου νου σου την απόχη