Mr Monologue

                         

Όπως και να 'χει, είχε συνηθίσει στο Mονόλογο...

Ο φανταστικός φίλος της παιδικής της ηλικίας, δε χάθηκε ποτέ... "-Πολλοί οι εφιάλτες εκεί έξω", σκέφτεται. "Τι βλασφήμια! Να ξεκινάς μέσα στο όνειρο, στην προστασία, στην ασφάλεια την παιδική, και μεγαλώνοντας να βγαίνεις στον κόσμο, κι εκεί να μαθαίνεις πως όλα είναι δρόμος..και πόλεμος...κι αν θες το όπλο, θα το πάρεις κάποτε..! Αλλά ποιος δρόμος, όταν είναι καινούργιος, δεν είναι δύσκολος?!

  Και δε γίνεται αλλιώς. Αν δεν πετάξεις μιά φορά με όλο τον κίνδυνο, πως θα μάθεις να πετάς? Πρέπει να το κάνεις. Όχι μόνο για τη "γλύκα" του καινούργιου, αλλά γιατί διαφορετικά θα μείνεις πάντα εγκλωβισμένος στη σφιχτή αγκαλιά της συντήρησης..ενίοτε και της "πτώσης". Αλλά ποιος έπεσε κι όταν σηκώθηκε έμεινε αλώβητος..? 

  Δεν υπάρχει άλλο σύμπαν απ' αυτό που αιμορραγεί. Όλοι οι μικροί θάνατοι, προαγγέλουν "γέννα". Κι ας μένουν τα σημάδια, τα λάθη, σαν πληγές αγαπημένες.

  Και τότε ναι.., διαπιστώνεις πως η πιο μεγάλη ζημιά δε γίνεται όταν είσαι μωρό, όσα βάζα και να σπάσεις, όσες πληγές κι αν έχεις στα γόνατά σου..Την πιο μεγάλη ζημιά την κάνεις τώρα. Τώρα που "μεγάλωσες" και ψάχνεις για να κρύψεις..."

     

...και ο Μονόλογος, σηκώθηκε αργά απ'την καρέκλα, φόρεσε το καπέλο του, κι έφυγε σκεπτικός...