1 προς 2

                        

   Ποιά είναι αυτή ρε; 
  Αυτή η αναμαλλιασμένη, η φωνακλού, η απολίτιστη...,αυτή που με κάνει να ντρέπομαι και να θέλω να κρυφτώ. 
 Ποια είναι; Τι γυρεύει στα μέρη μου; Εγώ με ήξερα πάντα ευγενική,υπομονετική,
συγκαταβατική - με θυμάμαι μια ζωή να παίζω το διαιτητή, το δικηγόρο.

     Αυτή, τι κάνει εδώ τώρα; Τη γνωρίζω και δεν την αναγνωρίζω. Και είναι εκείνη που κάθε φορά που θέλω να κλάψω, κλαίει για μένα. Που όποτε κόβομαι, ματώνει στη θέση μου. 
 Που κουβαλάει τις άσχημες, άκομψες, εκδικητικές σκέψεις στην καμπούρα της για πάρτη μου. Τη βλέπω, έχει κιόλας λυγίσει. Και κάθε τόσο, θέλει κι εκείνη να βγει στον ήλιο. Αν δεν την αφήσω, απλά θα μου βάλει τρικλοποδιά και θα το κάνει.
 Εγώ; ...ίσως, μα εκείνη δεν ξέχασε ποτέ τα δικαιώματά της. Δεν ξέρει από τρόπους κι ενοχές. Δεν ζητάει άδεια για να δικαιωθεί. Ούτε παρακαλάει ν' αγαπηθεί. Όμως με μαθαίνει πως δεν γίνεται ποτέ ν' απορριφθεί. Γιατί θα πηγαίνει πάντα εκεί που πάω, θα σκέφτεται αυτά που δεν τολμώ, θα σβήνει το φως που ανάβω, θα ρίχνει χιόνι στη φλόγα μου.

                             

                           
                                            Απ’ το παράθυρο κοιτάς

                                            το φως που ξημερώνει

                                            κι όπως σε στεφανώνει

                                            το βλέμμα σου γυρνάς

                                            σε ’κείνες τις μισόκλειστες

                                            βαλίτσες του φευγιού σου

                                            μαχαίρια του μυαλού σου

                                            μα δεν τα παρατάς

                                            μιλούσες μα δε γνώριζες

                                            πως το θεριό που μένει

                                            ποτέ του δε χορταίνει

                                            τόσο που το μεθάς
                                            και τώρα που κατάλαβες

                                            ποια είναι η αναλογία

                                            βάζεις την απουσία

                                            και του κρυφογελάς

                                           να είχα κόκκινο κρασί

                                           τα χείλη σου να βρέξω

                                           πριν να μου πουν πως θα χαθείς

                                           τις λέξεις να μπερδέψω

                                           κι αν ειν’τα λόγια σου μισά

                                           μισά είναι και τα όχι

                                           που σ’έπιασαν και σε ’δεσαν
                                           στου νου σου την απόχη

                                                     


                                    


                                  Σκάρτες παρτίδες,
                                                            για τους άπειρους χαρτοκλεφτες



                            Δε σου 'χουν πει πως τα κρυφά χαρτιά γελάνε
                            μ'αυτούς που παίζοντας ξεχάσαν τους καθρέφτες
                            που 'χουν χρυσά κουμπιά στα ρούχα να φοράνε
                            μα έχουν για χαρτιά μονές χαρτοπετσέτες


                          εγώ παίζω μ'ανοιχτά όλα τα φύλλα
                          κι ας σκορπίζουν οι παρτίδες σαν αγέρες
                          τι ειν'αυτό μπροστά στης μπλόφας την ξεφτύλα
                          ξέρω θα 'ρθουν κι απο δω οι άσπρες μέρες


                          δε σου 'χουν πει πως πάντα έρχεται η μέρα
                          που ο μαύρος άσσος το σπαθί του ζωντανεύει
                          σε κυνηγά και παίρνει πίσω τα κλεμμένα
                          και τότε πέφτουν τα τριάρια στο τραπέζι